Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/248

na świeżem powietrzu i — odzyskam sen, jak już odzyskałem równowagę ducha.
 Okolica jest coraz piękniejsza. Zdaleka widać wsie, które mają taki wygląd, jakby chyłkiem przypatrywały mi się z pomiędzy drzew. Bliżej pagórek, a na nim krzyż pomiędzy kilkoma brzozami. Wjeżdżam w niewielki lasek. W jednem miejscu drzewa tworzą niby okrągły salon: w innem — podobny salon, a na środku jego cztery młode sosenki. Wyglądają, jakgdyby przed chwilą figlowały i uspokoiły się dopiero za przybyciem człowieka.
 Młody lasek skończył się, znowu łąka ozdobiona bukietami drzew, mały strumyk, płynący po czyściutkim piasku, a zdaleka obszerne wzgórza i czyste chaty otoczone ogródkami. Boże, Boże, jak tu wesoło!… Ale jak mi się pić chce po pieczeni wieprzowej, którą jadłem w miasteczku… Herbaty nie znajdę w tym raju, ale gdyby tak mleka z pół kwarty…
 Znowu lasek, a przy samej szosie — nowa chata za chróstowym płotem. Świeży dach słomiany, okna duże, frontowa ściana bielona, inne barwy drzewa. Przed chatą stoi młoda i miła kobiecina w niebieskim kaftaniku, różowej spódnicy i białej chusteczce na głowie.
 — Niech będzie pochwalony!…
 — Na wieki wieków!… — odpowiada z życzliwym uśmiechem.
 — Cóż tak stoicie przed domem?…
 — A bo mój pojechał na targ z prosiętami…
 — No, a dzieci?…
 — U nas niema dzieci.
 Rozkoszna kobieta!… Ma fiołkowe oczy i małe, choć spracowane ręce.
 — A mleka u was nie dostanie?…
 — Czemuby nie dostał?… — odpowiada.
 — Więc dajcie mi z pół kwarty… Tylko czysto… czyściutko!…