Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 03.djvu/306

chał rękami… Nagle stanął przede mną i szorstkim tonem zapytał:
 — Cóż, panie warszawiaku, jak to było z tym rozpaczającym młodym człowiekiem, któremu doktór kazał szukać zdrowia na łonie pięknej natury?…
 Zdumienie moje było tak wielkie, że nie mogłem odpowiedzieć ani słowa.
 — Milczysz pan?… Więc nawet nie dowiemy się, jak wyglądał ów gołąb, który wskazał panu drogę do nas, do Kulfonowa?…
 Milczałem jak posąg gniewu i tylko piorunującemi spojrzeniami karciłem impertynenta.
 — Cóżto znaczy, kochany doktorze? — wmieszał się rejent. — Mówisz tak, jakbyś miał co przeciw naszemu gościowi…
 — Ta!… ta!… ta!… Piękny gość… Ależ to skończony bałamut, który oświadcza się pannom już w pięć minut po zaznajomieniu się z niemi.
 Na twarzy rejenta błysnęło przykre rozczarowanie…
 — Skądże ty wiesz, że on się oświadcza… a właściwie… wypowiada uczucia życzliwości?…
 Włosy stanęły mi na głowie, tem bardziej, że i rejentowej zaczęły drgać powieki. Czyliby i Zosia powtórzyła rozmowę ze mną swoim rodzicom?…
 — Jakto, skąd wiem?… Przecież powiedziała mi Hania, że blagował jej o tęsknotach, nazwał ją aniołem, zażądał wiecznej pamiątki…
 — No, fiołki nie są wieczną pamiątką… To do niczego nie obowiązuje — odezwała się rejentowa.
 — Nie fiołki, tylko wstążeczkę wziął od niej…
 — Ależ fiołki…
 Myślałem, że oszaleję. Więc obie zdradziły moje — że tak powiem — incognito!…
 — Panie doktorze — odezwałem się — rozmowy, jaką