Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 04.djvu/017

dziadek zbrodniarz?... Uderz mnie... oddaj do więzienia, ale zlituj się nad niewinnymi... Wszakże Chrystus nawet na krzyżu przebaczył swoim katom...
 — Posłuchaj mnie pan — rzekł doktór. — Jako lekarz nie mam prawa nikomu odmawiać pomocy, ale jako człowiek...
 Zatchnął się i ciągnął dalej:
 — Czy mógłbyś pan nawlec w tej chwili igłę?...
 — Widzi pan, jak drżę... — szepnął starzec, patrząc mu w oczy z trwogą psa, którego mają obić.
 — Zrozumiej mnie pan — mówił doktór. — Każdemu innemu dziecku zrobiłbym operację, wyjąwszy... memu własnemu i — pańskiemu... Przy pańskiem dziecku nie byłbym pewny mojej ręki, bo zdaje mi się, że zamiast jednej trumny, mego ojca, między mną a panem znalazłaby się druga trumna, pańskiego wnuka... Czy pan to rozumie?...
 — Rozumiem, że Bóg mnie przeklął!...
 — Niech więc pan szuka innego doktora... Honorarjum ja... mogę zapłacić...
 — Czasu niema! — mówił starzec, składając ręce. — Mieszkamy tu, w drugim domu... Już nie jestem w stanie iść dalej... U tylu byłem napróżno...
 — Idź pan jeszcze do jednego... — odparł zimno doktór.
 Starzec jak obłąkany zaczął trząść w powietrzu rękoma i bić się w głowę.
 — Pójdę — rzekł — pójdę do mojego konającego wnuka i modlić się będę, ażeby za grzechy starców nie karano dzieci... Boże, zmiłuj się... Boże... Boże, zmiłuj się! — krzyknął.
 Zataczając się, wyszedł z pokoju, a po chwili ciężkim krokiem zbiegał ze schodów.
 — Wyborny sobie! — zawołał lekarz. — Przed laty ograbił nas i zamordował mi ojca, a dziś chce zabić mi reputację... Tego pacjenta nie dotknąłbym za żadne skarby... On