Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 04.djvu/093

 Tu czekała go niespodzianka: sędzia śledczy Zamykalski, ajent Łapajtys, rewirowy i paru świadków.
 — „Co to znaczy?“ — zawołał Ludwik, blednąc. Ponieważ znał sędziego, więc wyciągnął rękę na przywitanie. Ale Zamykalski udał, że nie spostrzega gestu, i lodowatym tonem zapytał:
 — „Skąd pan tak późno wraca?“
 — „Z... z... z... ze spaceru“ — odpowiedział Ludwik.
 — „A to pan zna? — wtrącił się ajent, niski brunet z latającemi oczyma. — To pan zna?“ — powtórzył, przysuwając Ludwikowi do oczu jakiś bilecik. Mój siostrzeniec spojrzał na kartę i zawołał:
 — „Ależ to jest bilet dyrektora Wyciskiewicza, napisany wczoraj do mnie.“
 — „Aha, mamy ptaszka“ — odpowiedział ajent.
 — „Łapajtys... Łapajtys! — upomniał go sędzia — to chyba do ciebie nie należy.“
 — „Do mnie wszystko należy“ — mruknął ajent.
 — „Panie Pokrywalski — zwrócił się uroczyście sędzia do Ludwika — dziś w nocy okradziono dyrektora Wyciskiewicza.“
 — „Czy podobna?“ — zawołał mój siostrzeniec.
 — „Podobna... podobna!“ — wtrącił ajent.
 — „Łapajtys! — upomniał go sędzia. — Otóż dziś w nocy okradziono dyrektora Wyciskiewicza, zaś na podłodze, w jego gabinecie, znaleziono ten oto bilet, który pan Wyciskiewicz uznał jako napisany przez siebie do pana... Czy nie mógłby pan objaśnić nas: jakim sposobem ten bilet znalazł się w pokoju dyrektora po kradzieży?“
 Ludwik uderzył się w czoło.
 — „Ja ten bilet — rzekł — oddałem przez omyłkę wczoraj późnym wieczorem doktorowi Paracelsowi Magusowi...“
 — „Przeżegnaj się pan — odparł groźnie sędzia — doktór Magus od wielu lat nie żyje.“