Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 04.djvu/159

burzyła się dziwna mieszanina szczęścia i smutku. Coś rwało mnie dogóry i przybijało do ziemi, może rażąca sprzeczność między mojemi nadziejami, a ubóstwem rodziców.
 Skrzypnęły drzwi. Weszła matka na palcach.
 — Śpisz? — spytała, całując mnie. — Śpij, śpij, ja cię nie budzę... Żebyś ty wiedział, jak ja cię dawno nie widziałam!...
 Masz takie cieniutkie koszule... chwała Bogu!... Tylko nie wiem, czy ja to potrafię uprać?... Śpij, śpij...
 I odeszła, szepcąc pacierz:
 „Pod Twoją obronę uciekamy się... Jak on wyrósł!... święta Boża Rodzicielko...“
 W drugim pokoju za ścianą, brat mój piętnastoletni, Jaś, przewracał się niespokojnie i mówił coś przez sen.
 Zgasiłem świecę i wkrótce straciłem świadomość.
 Rano zbudził mnie ruch za oknem. Przetarłem oczy. Przez szpary i kółko wycięte w okienicy wlewał się do pokoju dzień. Za okienicą słychać było szeptanie trzech dziecięcych głosów.
 — Ludka! nie zaglądaj, bo zbudzisz! — mówił cienkim tenorem Jaś.
 — A może Wicuś nie śpi — odparła Ludka, mająca teraz dziewięć lat.
 — Jaki to Wicuś?... Czy to starszy Jaś?... — pytał pięcioletni Kazio.
 — Nie Jaś, tylko braciszek — poprawiła go Ludka.
 — Nie braciszek tylko brat! — odezwał się Jaś i dodał:
 Braciszek to taki, co jeszcze leży w kołysce.
 Odeszli parę kroków dalej. Wkrótce usłyszałem hałas stołka ciągnionego po ziemi i głos Ludki.
 — Cicho! cicho!... Ja zobaczę, czy śpi. A jeżeli obudził się, to mu przyniosę wodę i ręcznik.
 — Nie ty, tylko ja! — odezwał się Jaś.
 — Nieprawda, bo ja!... Ty pójdziesz w pole i dasz znać tatkowi, że Wicuś wstał... Kaziu! nie baw się piaskiem, bo powalasz sukienkę i w niedzielę nie pójdziesz do kościoła.