Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 04.djvu/207

 — Niech ci Bóg wynagrodzi, kochany Dawidzie! — rzekł Gosiewski, powstając i wyciągając do Żyda rękę, którą on ze czcią ucałował.
 — Ufam ci i dziękuję, ale o mój majątek jestem zupełnie spokojny. Nie mam go już przy sobie...
 — Jakto?... wywieziony?...
 — Wywieziony — odparł jenerał.
 — Chwała Bogu! A czy w pewnem miejscu?
 — W najpewniejszem miejscu i w najpewniejszych rękach, wierz mi.
 Twarz Żyda rozjaśniła się.
 — Kiedy tak, to wszystko dobrze! — mówił Dawid. — Jaśnie panu samemu łatwiej będzie...
 — Naturalnie! — potwierdził Gosiewski, a potem dodał:
 — Ale! ale!... któż to chce na mnie robić ową zasadzkę? Czy możesz mi Dawid powiedzieć?
 — Nie mogę, bo na pewno nie wiem — ale zdaje mi się, że paru mieszczan, paru naszych Żydków, nu... i ktoś ze dworu...
 — Ze dworu?... — krzyknął jenerał.
 — Bez urazy!... A skądby oni wiedzieli inaczej o skarbach?
 — Prawda!... Ha, łotry!... — mruknął Gosiewski.
 Niech ci Bóg wynagrodzi, mój Dawidzie — rzekł po chwili. — Jesteś zacnym człowiekiem, nie zapomnę o tobie!
 Żyd powstał i patrząc załzawionemi oczyma w twarz jenerała, mówił przerywanym głosem:
 — Jaśnie pan wyjeżdża... Kiedy to ja pana zobaczę?... Może już nie doczekam?!...
 A potem, łkając, dodał:
 — Panie... panie... Niech cię Bóg tak błogosławi na twoich drogach, jak my wszyscy Żydy i chrześcijanie błogosławić cię będziemy... Niech twoje wrogi zmarnieją, a temu, coby na ciebie rękę podniósł, niech się ziemia pod nogami zapadnie!