Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/031

 — W takim razie ja powiem, że trochę strzelaliśmy do celu — rzekł Staś Turzyński.
 — I niebardzo trafialiśmy — dodał półgłosem Byvataky.
 — Jak do czego! — mruknął Permski.
 — Czy jak do kogo? — uśmiechnął się Andrzej Turzyński.
 — Zamiast robić mało dowcipne dowcipy, bij się lepiej ze mną w palcaty — wybełkotał drugi młodzieniec w szarym garniturze.
 — Kto to jest? — szepnął Trawiński do Byvatakyego.
 — Zyzio Pomorski, technolog. Podobno tęga głowa.
 — A niebieska panienka?
 — Panna Róża Turzyńska, siostra Andrzeja. Podoba się panu?
 Józef lekko wzruszył ramionami.
 — Radzę państwu zasiąść do podwieczorku! — zawołała panna Krystyna. — Wprawdzie nie mamy kwaśnego mleka, tak upragnionego przez pannę Paulinę, ale z głodu nie umrzemy.
 — Wiwat! — zawołał Staś Turzyński. — A co mamy?
 — Kurczęta, ozór, cielęcinę, ser, masło, chleb, bułki i nawet suche ciastka.
 — Walek!... Antek!... na tu na!... — zawołał panicz w stronę ekwipażów, stojących niedaleko ogniska.
 Jego siostrę, pannę Zofję, ognie oblały.
 — Co ty dzisiaj wygadujesz, Stasiu! — rzekła.
 — Cóż pani chce? On przypomina, że jest polskim szlachcicem. I jest nim! — mruknął Permski.
 — Żartuje sobie! — odpowiedział Łoski. — Chociaż... mógłby lepszą formę nadać swemu humorowi.
 — Właśnie chodziło mi o podrażnienie demokratycznych uczuć! — roześmiał się Turzyński. — Mała irytacja pobudza apetyt.
 — Mnie drażnić możesz, byleś nie poirytował Antka