Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/039

 — To rozumie się samo przez się.
 — Stasiu, masz głos — rzekł Łoski. — Czego pragniesz dla siebie?
 — Jak najprędzej wyjść ze sztuby. Potem wyjechać na kursa agronomji, a później — sam jeszcze nie wiem.
 — A narodowi czego życzysz?
 — Za pozwoleniem. Naprzód życzę memu ojcu, ażeby skończył z Turzycami jak najprędzej, a siostrze, ażeby dobrze wyszła zamąż.
 — Ale narodowi?...
 — Jak my będziemy mieli, to i naród będzie miał. Rzecz prosta! — odpowiedział młody Turzyński.
 Łoski, milcząc, podniósł brwi. Permski odparł:
 — Jeszcze niewiadomo, co naród będzie miał od was!
 — Przecież dobrobyt narodu składa się z dobrobytów jednostek. Ileż ja to razy słyszałem? — odpowiedział niecierpliwie młody Turzyński.
 — Prosimy pana Andrzeja — rzekł Łoski.
 — Ja myślę to samo, co Staś. Dlatego chciałbym dobrze gospodarować, spłacić długi, obciążające nasz majątek...
 — Pan Pomorski...
 — Ja?... ja? — odparł młody człowiek z niewyraźną wymową. — Ja będę zupełnie szczery, choć może powiem głupstwo wielkie, wielkie... Ja chciałbym wybudować taką maszynę z motorem parowym, czy elektrycznym, jeszcze tego nie wiem, maszynę, która... Tylko nie śmiejcie się państwo... Któraby mogła jeździć po ziemi jak wóz, pływać po wodzie i pod wodą jak ryba, i latać po powietrzu jak orzeł.
 — Fiu! — gwizdnął Permski. — A narodowi co?
 — Dziesięć... dziesięć tysięcy takich maszyn z odpowiednią liczbą armat — wystękał Pomorski, spocił się i znowu oparł brodę na własnych kolanach.
 — A do katorgi nie łaska, panie Zyziu, a? — zapytał, śmiejąc się, Permski.