Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/041

 — A pani?
 — Co tam ja!
 — Wiecie państwo, że to są rzeczy nadzwyczajne! — zawołał Staś Turzyński. — Bawią się jakiemiś półsłówkami, półfrazesami, a samowar zgasł... Antek, psia...
 — Stop! — przerwał Łoski. — Onegdaj przyrzekłeś, że nikomu ze służby nie powiesz przykrego słowa.
 — Ja przecież umieram z głodu. Zresztą i całe towarzystwo.
 — Jak można myśleć o głodzie przy takiej rozmowie?
 — Ale pan już pił herbatę i zjadł kawał ozora?
 — Skończcie rozmowę, dostaniecie jeść! — odezwała się panna Krystyna.
 — A więc spowiadajcie się państwo, ale kłusem!
 — Boże! Stasiu, ty mnie chcesz stąd wypędzić — zawołała siostra, chwytając się za głowę.
 — Panno Paulino... — rzekł Łoski.
 — Ja mam głos, więc słuchajcie! — zaczęła panna Klęska, podnosząc wgórę paluszek. — To jest, chciałabym mieć głos, ale taki piękny, żeby zostać największą śpiewaczką. Chciałabym, ażeby za mną cały świat przepadał.
 — To już jest! — rzekł Permski.
 — Taki tam świat! — odparła, wzruszając ramionami. — A jeżeli nie zostanę wielką śpiewaczką, to przynajmniej chciałabym mieć dużo pieniędzy i całe życie podróżować.
 — Cudnie! — roześmiał się Permski.
 — Samowar już trzeci raz dokładają — szepnął Andrzej Turzyński.
 — A narodowi co pani życzy? — zapytał Łoski.
 — Ażeby jak najwięcej ludzi miało pieniądze i mogło wyjeżdżać zagranicę. Cha! cha! cha! — roześmiała się panna Klęska.
 — Pani tego nie mówi na serjo?
 — Dopiero teraz domyślił się pan?... A któż swoje tajemnice ogłasza przed całym światem?