Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/048

 — Staś, co ty pleciesz? — zawołał Pomorski.
 — Plotę?... Dobrze!... Więc zapytaj mego starego, mego nieboszczyka stryja, a zresztą choćby pana Bywatakyego ojca, coby oni myśleli o konkurach — naprzykład — Walka do panien z towarzystwa?
 — Czy i wy nie zgadzacie się na równouprawnienie Antków i Walków? — szepnął Permski do Trawińskiego.
 — Cóż znowu?... przecie to główne siły! — odpowiedział z ogniem Józef.
 Permski uścisnął mu rękę.
 — Zapamiętajcie, co mówię: Antek i Walek to nasze zasadnicze siły. Ale wyraz Antek znaczy: wszecheuropejski proletarjat, a Walek — rosyjską rewolucję. Pojmujecie?
 — Jakżeby nie!
 — I godzicie się?
 — Najzupełniej! — odszepnął Trawiński. — Z nimi niema niepodobieństw!
 — O czem tak panowie radzą? — zapytał Łoski.
 — Wciągam pańskiego ucznia do spisku nihilistów — roześmiał się Permski.
 — Figlarz z pana! — odpowiedział tym samym tonem Łoski. I odszedł do panienek.
 — Zabawny, co? — zapytał Permski Trawińskiego.
 — Anioł dobroci, najszlachetniejszy człowiek! — odparł Józef.
 — Anioł z rzadkiego ciasta — szepnął Permski. — Z nim ani słowa o naszych poglądach. Rozumiecie?
 — Naturalnie. On strasznieby się martwił — odpowiedział Józef.
 — Przepraszam, panie Permski, ale ja nie widzę odpowiedzi na pańską zagadkę — odezwał się Podolak. — Jakąś księżniczkę, którą wszyscy mamy obowiązek kochać, więzi okrutny smok, może ją nawet dręczy. Dobrze, lecz cóż dalej?... w jaki sposób radzi ją pan wydobyć?...