Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/069

w rękę? Ale prawda, pani zawsze nietylko piękna, ale i dobra jak anioł.
 Józef, słuchając tych wybuchów, zaciskał pięści.
 „Ależ ten kochany wuj i kochana ciocia wcale ambicji nie mają!“ — pomyślał i tym razem naprawdę chciał wymknąć się z domu. Szczęściem Łoski zwrócił na niego przymrużone oczki i zawołał:
 — Ho!... ho!... Józiu!... chodź ino tu na sprawę.
 Głosowi temu nie mógł oprzeć się Trawiński i szybko wybiegł na dziedziniec. Wodnicka schwyciła go za rękę i zwracając się do Zosi, rzekła:
 — Pozwoli pani, że będę miała honor przedstawić mego siostrzeńca...
 — Józio już miał zaszczyt być przedstawiony paniom — odezwał się uprzejmym tonem Łoski.
 Panna Zofja skłoniła mu się chłodno i zdaleka, panna Krystyna gorąco uścisnęła go za rękę. W Józefie gniew zakipiał. Chłopak wyprostował się jak sprężyna i ostro spojrzał na pannę Turzyńską; w tej chwili jednak wziął go pod ramię Łoski i zapytał:
 — Dlaczegożeś ty do tej pory nie był u mnie?
 — Jestem zajęty... nie znam drogi — wyszeptał Józef, drgającemi z gniewu ustami.
 — Może pani raczy tymczasem spocząć na ganku. Zaraz się tu coś znajdzie. Cóż panią sprowadziło do nas? — mówiła Wodnicka.
 — Wielka, ale to wielka prośba — odparła panna Zosia. — Niech sobie pani wyobrazi, że u nas drób zdycha...
 — Nie dziwię się! — szepnęła nie bez ironji pani Wodnicka, śmiertelna nieprzyjaciółka pani Komorowskiej, która w Klejnocie zarządzała gospodarstwem kobiecem.
 — Prawie że już nie mamy ptactwa w domu — ciągnęła panna Zofja — więc przyjechałyśmy prosić panią...
 — O kilkanaście sztuk? Ależ z największą chęcią!