Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/075

 — I cóż ci się najlepiej podoba? — pytała drżąca ze wzruszenia Krystyna.
 — Wszystko mi się podoba, ale najlepiej to „Hrabia de Monte Christo“ — mówił Szczepanek. — Ten Dantes to był przecie gorszy od pastucha, bo siedział w więzieniu. Ale kiedy spotkał się z Farią i uciekł z kryminału, to znalazł wielkie pieniądze.
 — A ty chciałbyś znaleźć pieniądze? — egzaminowała panna Krystyna.
 — Pani, ostrożnie! — wtrącił Łoski po francusku. A zwróciwszy się do chłopca, zapytał:
 — Dlaczego odrazu nie powiedziałeś, że umiesz czytać? To przecie bardzo dobrze, jeżeli kto nauczy się czytać.
 — Bardzo to nie — mruknął chłopak.
 — Dlaczego?
 — Bo jak mnie tutaj na wiosnę zdybał pan dziedzic z książką w garści, to mało o mnie kija nie połamał.
 — Co też ty pleciesz! — zawołał przerażony Łoski.
 — Mówię prawdę. Przecie jeszcze mam znaki. Teraz jużbym nigdy nie poszedł z książką w pole.
 Łoski chwycił się ręką za usta, jakby go zęby zabolały; pannie Sobolewskiej niewiele brakowało do rozpłakania się. Józef zaś spojrzał w oczy pannie Turzyńskiej i lekki uśmiech błysnął mu na twarzy.
 Ale Zosia wytrzymała drwiące spojrzenie, tylko pobladła jak papierek. Potem, zwróciwszy jasne oczy na Szczepanka, zapytała go:
 — Czy chciałbyś jeszcze uczyć się, kawalerze?
 — To się wie! — odpowiedział coraz mocniej zdziwiony chłopak.
 — W takim razie będziesz się uczył. Dopomoże ci pan dziedzic.
 Kiwnęła głową, odwróciła się i poszła w stronę dworku Wodnickich, a za nią reszta osób. Łoski zdjął kapelusz i rzekł: