Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/093

 — A ty co jesteś?
 — Jużci chyba prewet-tar-jusz — odpowiedział chłopak po namyśle.
 — Pro-le-ta-rjusz... Powtórz to.
 Szczepanek powtórzył kilka razy.
 — A chciałbyś, ażeby ci było lepiej? — pytał Permski.
 — Kużdyby chciał.
 — Chciałbyś wstawać o szóstej rano, zamiast o czwartej, pracować tylko od ósmej rano i tylko do piątej wieczór, z przerwą na obiad? Chciałbyś mieć czyste koszule, porządne odzienie, trzy razy na dzień dobre jadło z mięsem, szklankę piwa po obiedzie? A chciałbyś mieć czysty pokój, wygodne łóżko z pościelą, żonę? A na starość przydałoby ci się mieszkanko w ogródku, ciepły komin, jedzenie, i to wszystko do końca życia, darmo?
 Szczepanek podniósł głowę dogóry, szeroko uśmiechał się, a oczy błyszczały mu jak iskry.
 — Znasz pałac w Klejnocie albo i w Turzycach? — pytał Permski.
 — Widziałem — odparł Szczepanek — i tak zdaleka i trochę przez okno.
 — A chciałbyś, ażebyście wszyscy parobcy, pastuchy, chłopcy i dziewuchy ze wsi mieli prawo, każdego święta, wchodzić do pałacu, tam czytywać książki i gazety, a w dużej sali tańcować?... I żeby wam na chórku grała wiejska orkiestra, orkiestra z samych chłopów, ale umiejących piłować na skrzypcach, dąć w trąby, dmuchać w klarynety?
 — Żaden ksiądz na kazaniu nie mówi tak ślicznie, jak wielmożny pan! — wykrzyknął rozweselony Szczepanek.
 — Więc chciałbyś?
 — O dla Boga, a któżby nie chciał takich cudeńków!
 — A gdyby ci powiedzieli, że kto chce takich cudeńków, to pójdzie do więzienia, na Sybir, a może i na stryczek, bałbyś się?