Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/094

 — Cobym się miał bać?
 — No, to przeczytaj sobie tę broszurę ze trzy albo i ze cztery razy — mówił Permski. — Ale jej nie pokazuj nikomu i nie mów, od kogo dostałeś. Nie powiesz?
 — Nie powiem.
 — A gdyby cię wsadzili do więzienia?
 — I Dantes był w więzieniu... Jeszcze w jakiem! — odparł chłopak.
 — A gdyby cię bili, nie powiesz?
 — Nie. Albo mi to nowina bicie?
 — Później — mówił Permski — będę ci przysyłał inne książeczki. A kiedy ich sporo przeczytasz i zrozumiesz, będziesz mógł uczyć innych i będziesz socjalistą. Najuczciwsi, najmądrzejsi, najtężsi ludzie na tym świecie to so-cja-li-ści. Powtórz: so-cja-li-ści...
 Szczepanek rozmyślał, kręcił głową, poruszał wargami i językiem, wreszcie rzekł:
 — Najmądrzejszy pan to taki, co sos-jadł-z-liści...
 — Ot, widzisz! — zawołał Permski. — On wymyślił swoją metodę mnemoniczną. Powtórz jeszcze raz: socjalista...
 — Sos-jadł-z-liścia — odpowiedział Szczepanek.
 Stangret Walenty przysłuchiwał się rozmowie z szyderczym uśmiechem.
 — Że też ma pan cierpliwość tłomaczyć takiemu durniowi i obdartusowi — odezwał się do Permskiego. — Przecie, choć by mu pan dał i skrzynię książek, nikogo on nie spropaguje, bo z nim nikt gadać nie zechce.
 — Daj, kolego, spokój! — odrzekł Permski. — Już ja większych durniów, aniżeli on, zjednywałem choćby w Klejnocie. Byle czytał z uwagą, przestanie być durniem.
 Walenty spochmurniał jeszcze bardziej. Zdawało się, że coś wie o owych „durniach z Klejnotu,“ o których wspomniano przed chwilą.