Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/127

leka i podszedł do Radcewicza. Józefowi zdawało się, że kleryk pobladł i zesmutniał.
 „Jakie to wszystko dziwne!“ — pomyślał Józef, niedobrze wiedząc, czemu się dziwi.
 — No, to i my chyba wyjdźmy — odezwał się Łoski, zaglądając do pokoiku.
 — A przy której grupie staniemy? — zapytał Józef, uśmiechając się i wskazując na gromadki ludzi, zebrane przy pałacu.
 — Ja zawsze między tymi, którzy pragną służyć... Wszystkim służyć — odpowiedział Łoski.
 Józef znowu zarumienił się i uderzając pięścią w poręcz krzesełka, zawołał:
 — Z panem to nawet pożartować nie można!
 — Owszem, ze mnie można nawet żartować.
 — Co?... I nie obraziłby się pan?...
 Łoski wzruszył ramionami i rzekł po chwili:
 — Wiesz, mój drogi, ja niekiedy myślę, że, skutkiem mieszczańskiego pochodzenia, jestem zupełnie pozbawiony ambicji. Bo czasem zdaje mi się, że nie umiałbym ani nienawidzieć, ani nawet obrazić się.
 — A gdyby panu kto, naprzykład, narzeczoną zbałamucił?...
 — Zrozumiałbym, że tamten budzi więcej sympatji, aniżeli ja.
 — No, a gdyby... gdyby kto uderzył pana? — pytał Józef, blednąc.
 — Mnie? — rzekł, jakby ze snu zbudzony Łoski. — A za cóż?
 Stał na środku pokoju z rozłożonemi rękoma, zadumany, nie rozumiejący, za co chciałby go kto uderzyć.
 „Święty!“ — pomyślał Józef i dodał głośno:
 — Idźmy już, idźmy!...
 Wyszli na dziedziniec.
 — Ale... ale! — odezwał się Łoski, przypomniawszy so-