Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/170

Chociaż chłopak musi w jakiś sposób ukończyć sprawę zapisu. Zresztą pani prezesowa chwali go...
 Na schodach spotkał kurjera, czyli chłopca, który przywoził korespondencje.
 — Niema czego do mnie? — zapytał Łoski.
 — Do wielmożnego pana niema, tylko pan rządca z Kamienia kazał oddać list temu drugiemu panu, co mieszka z wielmożnym panem.
 — Widzę, że niesiesz depeszę. Idź... idź...
 — Telegram do jaśnie pana — odpowiedział chłopiec.
 Przed sienią znowu stali dwaj Żydzi, Himmelblauowie: stary w jedwabnym żupanie, młody w chałacie z cienkiego sukna.
 — Przepraszam pana profesora — odezwał się młodszy — czy pan Turzyński jest na górze? Bo tu nie widać żadnego lokaja, a my z pilnym interesem.
 — O, macie panowie dzwonek elektryczny — rzekł Łoski, dotykając guzika.
 — Poco pan to robi? — odezwał się szybko stary Żyd. — Poco dzwonić? My możemy trochę poczekać...
 W jego głosie czuć było zakłopotanie.
 — Zaco my mamy czekać? — przerwał młodszy. — Przecie my tu przychodzimy z pieniędzmi, nie po pieniądze.
 — Ty, Dawid, jesteś zawsze gwałtowny, a na tym świecie trzeba mieć cierpliwość. Prawda, panie profesorze? — mówił stary.
 — Ale trzeba mieć i swoją godność — odparł syn. — Ojciec potrzebuje nauczyć się chodzenia przez frontowe schody.
 — Jak uny będą nasze, to my po nich będziemy potrafili. Czy nie mam racji, panie profesorze?
 — Tak. Ale trzeba pierwej mieć te schody — wtrącił Łoski.
 — Może nie... może tak...