Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/183

 Kajetanowicz zjadł kilka łyżek, lecz nagle przestał. Spostrzegłszy zaś, że obecni przypatrują mu się z pod oka, rzekł:
 — To bardzo pięknie, że u kuzynki spożywanie darów bożych zaczyna się od modlitwy. W czasach, kiedy masonerja tak mocno podnosi głowę...
 — Turzyńscy zawsze z Bogiem! — przerwała Dorohuska.
 Hrabia zatarł ręce.
 — Prześliczny aforyzm! — zawołał. — Kuzynka pozwoli, że go zanotujemy... Prawda, doktorze?... Powiemy w taki sposób: Kajetanowicze i Dorohuscy zawsze z Bogiem...
 — I Turzyńscy — dodała prezesowa.
 — I Turzyńscy! — potwierdził hrabia. — O tak... i Turzyńscy... Pan doktór zapamięta?
 — Z pewnością! — odrzekł lekarz, ocierając serwetą brodę.
 Rumiana i blada naprzemian pani Dorohuska siedziała na krześle, jakgdyby, zamiast aksamitem, było obite skórą jeża. Wreszcie, chcąc za wszelką cenę pobudzić innych do rozmowy, zwróciła się do Permskiego:
 — Pan profesor codzień odbywa swoje zajmujące spacery?
 — Kanieczno! — odpowiedział, wsadzając w zęby wykałaczkę. — Ja, bodaj że najlepiej ze wszystkich państwa, poznałem tutejsze okolice.
 — Pan profesor zajmuje się etnografją... chciałam powiedzieć: archeologją?
 — Przeważnie fołkłoristiką — odparł Permski.
 — Folklorystyką! — półgłosem wtrącił Łoski.
 — Folklorystyka?... folklorystyka? — powtarzał Kajetanowicz, trzymając nóż i widelec nad kawałkiem rozgotowanego kurczęcia. — Folklorystyka?... my to gdzieś mamy zapisane... Prawda, doktorze?
 — Hrabia ma nawet bardzo ładną bibljoteczkę folklorystyczną — odpowiedział spokojnie Płótnicki, już oswojony z odezwaniami się swego pacjenta.