Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/187

 — Więc? — wtrącił niecierpliwie lekarz.
 — Więc... że nie mogę tego zrobić i nigdy nie zrobię — mówił bardzo blady Łoski. — Jestem dla niej za brzydki, za ubogi, a przytem nie tęgiego zdrowia. Ale gdybym naprzykład miał majątek Kajetanowicza, przysięgam na honor, dałbym jej parękroć z prośbą, aby zużytkowała te pieniądze w sposób, jaki uzna za właściwy. I jestem pewny, że pieniądze te przyniosłyby największy pożytek dla kraju. Taka to jest osoba.
 Józef nigdy nie widział Łoskiego tak wzruszonym, a nawet rozdrażnionym. Zrozumiał też, co zresztą nie było trudne, że Łoski jest bardzo przywiązany do panny Sobolewskiej.
 „A mimo to chwali ją, jakby chciał podniecić doktora do zakochania się w pannie Krystynie! Cóżto za dziwny człowiek“ — myślał Józef.
 Płótnicki obracał w palcach cygaro, wydobył z kieszeni maszynkę, obciął je i rzekł powoli:
 — Dał mi pan dużo do myślenia. Kobieta z takiemi, jak pan wyliczył, zaletami nie potrzebuje mieć posagu. Sama jest skarbem.
 — Wyższym nad wszelką wartość... bezcennym — dodał Łoski.
 — Pany!... pany! — wołał za nimi Permski, biegnąc w towarzystwie Podolaka.
 — Co to za facet? — spytał Łoskiego doktór, spoglądając ku Permskiemu w znaczący sposób.
 — Zaraz go pan sam pozna. On się odrazu rekomenduje szczerze.
 — I to zaleta!
 Permski zadyszany przypadł do nich i począł mówić bez wstępu:
 — Wyobrażajcie się, panowie, nie wyobrażajcie, jak ugodno, ale już ta wasza polska arystokracja spada niżej