Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/193

swoje lasy — Żydam, swoją wołnę — Żydam, swoje mleko, ryby i owoce — Żydam. A niedość, że Żydy na tem wszystkiem mocno zarabiają, tyją powiem!... jeszcze wasza arystokracja pożycza im swoje pieniądze, właśnie na te interesa handlowe...
 — A wasza arystokracja? — wtrącił Łoski.
 — Pod wieloma względami podobna ona do waszej — mówił Permski — ale już ze Żydami nie łączy się przeciw swoim! Prawda, nasza arystokracja zdrowo łupiła chłopów, sprzedawała ich, jeżeli dorobili się czego, kazała sobie dużo, dużo płacić; ale jednak wyhodowała rosyjski stan mieszczański. A wasza etawo nie zdiełała!
 — Więc cóż robić? — zawołał nagle Trawiński, któremu ręce zaczęły drżeć.
 — A co robi się, jeżeli kto choruje na raka? — zapytał Permski.
 — Nie rozumiem?
 — Wyrezat’! — spokojnie odparł Permski. A po chwili dodał:
 Jeżeli dobrowolnie nie wyrzekną się swoich majątków, z których tak niegodziwy robią użytek.
 — Nie jest to ani łatwe, ani celowe — wtrącił doktór.
 — Pan to mówi? — zdziwił się Permski.
 — Ja! — odparł doktór.
 — Nu, a w Paryżu był pan takim przyjacielem Michajłowa?
 — Pan zna Michajłowa? — zapytał Płótnicki, zatrzymując się w alei.
 — Ja nikogo nie znam! — odpowiedział oschle Permski. — Nu — dodał — ale ja muszę pożegnać się z wami.
 Uchylił kapelusza i zawrócił w stronę pałacu.
 — Oryginalnego nauczyciela ma pan Turzyński w swoim domu! — rzekł doktór, kiwając głową.
 — Zdaje mi się jednak, że, w gruncie rzeczy, nie jest on