Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/198

 — Są niewątpliwie dziwactwa — mówił doktór — pochodzące trochę z rozpieszczonego wychowania, trochę z lekceważenia ludzi, może z jakiegoś planu... Czy ja wiem?
 — A pończocha? — wtrącił Józef, znowu rumieniąc się po uszy.
 — Co tobie przeszkadza ta pończocha! — zgromił go Łoski.
 Doktór uśmiechnął się.
 — Ta pończocha, zdaje się, że jest rezultatem zakładu. Hrabia założył się, bodaj czy nie z jakąś damą, że przez cały rok, publicznie, będzie robił pończochę. Ale o wysokości stawki nie potrafię panów objaśnić.
 — Że jednak nie żartują sobie z niego, to mnie dziwi — odezwał się Łoski.
 — Niechby kto spróbował! — rzekł doktór. — Kajetanowicz nieźle strzela, fechtuje się i potrafi zrobić awanturę.
 Muszę dodać, że jest to człowiek dość ofiarny. Jużci nie odda żebrakowi połowy swojego płaszcza, ale skąpy nie jest, gdy chodzi o dobre cele.
 — A możeby on dał z kilka rubli na naszego Antka? — rzekł, słodziutko uśmiechając się, Łoski.
 — Cóżto za Antek? — spytał doktór.
 — Bardzo zdolny chłopiec stajenny, który postanowił zostać nauczycielem ludowym, a nawet... lekarzem! — odpowiedział Łoski.
 — Oho? — zdziwił się doktór. — Skądże te projekty?... Co on umie?
 — Nie wiem — odparł Łoski — czy uwierzy mi pan, że Antek jest przygotowany do egzaminu w zakresie czterech klas. Dlatego postanowiłem wziąć go do Warszawy, gdzie, przy pomocy boskiej, może znajdę jakich łaskawych opiekunów, może nawet wyrobię mu jakieś małe stypendjum.
 — Wszystko to dobre, ale kto go przygotował w granicach tych czterech klas? — pytał doktór.