Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/205

nych alei zobaczyli Podolaka, spacerującego z Łoskim. Kleryk zdawał się żywo rozprawiać.
 — O! — zawołał doktór — widzisz kolega, jak to pański przyjaciel pisze listy!
 — Musiał go zatrzymać Podolak — odpowiedział Józef.
 — Pan Łoski wygląda na jeneralnego spowiednika. To jakiś oryginał?
 — Nie spotkałem mądrzejszego i uczciwszego człowieka — odparł Józef.
 — Piękne słowo! A owego Antka zna kolega?
 — Owszem, i uważam, że jest bardzo zdolny, a przytem skromny i ma łagodne usposobienie. Jestem prawie pewny, że gdy zajmie się nim pan Łoski, Antek zostanie nauczycielem ludowym.
 — I naprawdę uczy tego Antka panna Sobolewska?
 — Bodaj, czy nie co wieczór.
 — Phy! Może chłopakowi i uda się? Choć to rzecz niełatwa. Jemu należałoby zapewnić jakiś fundusz na cztery pięć lat... No i nie zniechęcił się kolega do medycyny? — pytał Płótnicki.
 — Nie! — odrzekł, śmiejąc się, Józef.
 — Ha, w takim razie zapewne będziesz kolega lekarzem. Przecie powiesić się można i w tej specjalności...
 Dowidzenia! — rzekł nagle Płótnicki. — Zdaje się, że szuka mnie kamerdyner mojego pana.
 W tym samym czasie, kiedy doktór wobec Trawińskiego piorunował na medycynę, niemniej ciekawa rozmowa toczyła się między klerykiem i Łoskim.
 — Nie gniewacie się, kolego — zaczął Podolak — że oderwałem was od przejażdżki po wodzie?
 — Wcale nie — odrzekł Łoski. — Naprawdę chciałbym napisać kilka listów.
 — W takim razie nie możecie poświęcić mi jakiejś dłuższej chwili.