Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/223

jak hrabia, więc zdaleka można go było wziąć za Kajetanowicza, którego ciągle i na wszelki sposób udawał, rozumie się w sekrecie. Bardzo jednakże lubił, jeżeli kucharz, który z lokajów, albo stangret powiedział mu:
 — Psiakrew! myślałem, że stary idzie... Pan Karol to taki podobny do hrabiego, jak mój kasztan licowy do dyszlowego. Rodzona matka mogłaby się omylić.
 A pan Karol pobłażliwie uśmiechnął się i odpowiedział:
 — I... i... i!... przesadza pan Grzegorz. Z fizjognomji tośmy tam niebardzo tego... tylko z manier.
 Kiedy doktór wszedł do pokoju Kajetanowicza, hrabia napół rozebrany leżał na szezlongu, pod kołdrą sławucką i chwilami otrząsał się.
 — Oho! już hrabia leży, zamiast się przejść po obiedzie? — zawołał Płótnicki.
 — Właśnie, że przechodziłem się i to mi zaszkodziło. Niech też doktor, z łaski swej, trochę mnie zbada.
 — W celu przekonania się, że hrabia jest zdrów jak lew?
 — Bodajby tak było, ale nie jest... Mam lekkie dreszczyki... Tu musi być wilgoć w pałacu.
 — Ani śladu wilgoci.
 — Doprawdy? Ale puls mam okropny! Aż boję się sprawdzić.
 — Pozwoli pan hrabia, że ja będę ryzykowniejszy — mówił lekarz, siadając na fotelu obok szezlonga. Ujął chorego za rękę, wydobył zegarek, puścił w ruch sekundnik i liczył. Kajetanowicz patrzył na niego jak na kochankę.
 — Okropność! — zawołał Płótnicki.
 — A nie mówiłem?... Czy mogę zapytać, ile...
 — Aż siedemdziesiąt osiem!...
 — E... kiedy bo żartuje doktór.
 — Niech pan hrabia sam sprawdzi.
 — To wcale nie byłby zły puls.
 — Naturalnie. Szczególniej po obiedzie.