Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/259

 — Ależ tak!... dzieciuchu jeden. I jestem pewny, że Kajetanowicz straci na nią kilkadziesiąt tysięcy rubli.
 Na dole zgrzytnęło odsunięte krzesło.
 — Gdyby mi to powiedział kto inny! — krzyknął zmienionym głosem młody.
 — Bądź spokojny, powiedzą ci, powiedzą!... Gorsze to, że dzięki twojej nieopatrzności, przy powitaniu klapnąłem jej impertynencję i zapewne długo będę musiał odrabiać skutki. No... no... siadaj i jedz!
 — A ja myślałem ożenić się z nią! — mruknął syn.
 — Dzieciak jesteś! — mówił zniżonym głosem mecenas. — Ożenisz się z Zosią Turzyńską, która, jak wnoszę z odezwań się hrabiego, w każdym razie będzie miała posag nie do pogardzenia. A stosunki rodzinne, a nazwisko! Gdyby dobrze poszło, moglibyśmy mieć i Klejnocik. Naturalnie po najdłuższem życiu...
 — Ojciec nawet nie domyśla się, jaką mi zrobił przykrość! — jęczał młody.
 — Weź zato kawałek pasztetu. Tyś mi gorzej narobił!... Pisałeś listy w taki sposób, że ja byłem pewny, iż rewolucjonistą jest ten... ten drewniany profesor. Jakże mu tam?
 — Łoski. Bardzo uczciwy człowiek.
 — Co mi tam z jego uczciwości!... Mnie obchodzi ten socjalista.
 — A cóż ci przyjdzie z socjalisty?
 — Bagatela! Kto chce zrobić karjerę pośród wielkich panów, musi, od czasu do czasu, kolnąć ich swemi stosunkami z socjalizmem. Oni wtedy inaczej rozmawiają z człowiekiem!... Ale i tym razem palnąłem bąka, dzięki twoim roztrzepanym informacjom, i zraziłem do siebie tego... tego... Permskiego. Co się z tobą zrobiło?
 — No i cóż? — zapytał opryskliwie syn.
 — Zawsze mówiłem ci: pilnie uważaj, co się dokoła dzieje,