Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/266

księdza dziekana, ażeby pod jego kierunkiem odbywać ćwiczenia duchowne razem z jakimś swoim kolegą...
 — Podolak i ćwiczenia duchowne!... Chyba z panną Klęską? — roześmiała się prezesowa. — Założyłabym się, że ten człowiek nigdy nie będzie księdzem...
 — I to jest możliwe — odparł sędzia. — W każdym razie intryguje mnie jego nagły wyjazd.
 — Zosia wspomniała mi, że wczoraj jakby przemówili się z mecenasem Byvatakym?
 — Wątpię — rzekł sędzia. — Raczej gotów byłbym przypuścić, że ta... ta intrygantka Komorowska zawiązała jakieś stosunki między Podolakiem a tym... tym łotrem...
 — Nieznanym?...
 Turzyński nie odpowiedział, tylko plamy na twarzy poczerwieniały mocniej. Uderzył laską w podłogę i rzucił się na fotelu. Nagle spojrzał w kierunku okna.
 — Zajeżdżają?
 — A no tak! — odpowiedziała pani Dorohuska.
 — Niesłychana historja! — syknął Turzyński.
 — Mój drogi, trzeba być wyrozumiałym dla drobnych dziwactw. Jeżeli on koniecznie musi się wykąpać przed każdą podróżą...
 — Niewątpliwie, że takbym to traktował — mówił sędzia — gdybym ja miał jego majątek, a on mój... gdybym ja jemu pożyczał pieniądze, a nie on mnie. Wtedy mógłbym i nawet miałbym obowiązek być uprzejmym do ostatnich granic. Ale dziś, on jest moim do-bro-czyń-cą... więc... nie powinien narażać mnie na kilkugodzinne czekanie.
 — Powiedzmy: godzinne — wtrąciła pani Dorohuska.
 — A chociażby? — otrząsnął się Turzyński. — Od godziny jestem już wybrany do drogi.
 — Nawet kapelusz masz na głowie.
 — Dwa razy musiałem odwoływać konie, a on tymczasem każe sobie robić kąpiel, o której ani wspomniał wczoraj wie-