Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 05.djvu/268

by Kajetanowicz kupił Turzyce, czy wróciłyby kiedykolwiek do nas?
 Pani prezesowa nagle zatrzymała się przed Turzyńskim.
 — A gdyby ożenił się z Zosią? — szepnęła.
 Turzyńskiemu ręce opadły i usta posiniały.
 — Co? — rzekł po chwili chrapliwym głosem. — Ten zdechlak?...
 — Dajże spokój! On zdrów jak lew. Zapytaj jego lekarza.
 — Rozpustnik! Bałamuci pokojówki, umizga się do Klęskiej tu... w moim domu... pod bokiem mojej córki. I ja takiemu wyuzdańcowi miałbym oddać anioła czystości... Zosię?
 Pani Dorohuska podniosła wysoko brwi i wzruszyła ramionami.
 — Zdajesz się zapominać — rzekła — że wszyscyście jednakowi pod pewnemi względami. I przyznam się, że podobny zarzut jest nawet dosyć dziwny... w twoich ustach!
 — Ależ różnica wieku? — wtrącił Turzyński.
 — Cóżto za różnica? dziesięć, dwanaście lat?... Taką różnicę dostatecznie wyrównają miljony.
 — Ty nie znasz Zosi. Ona prędzej umarłaby.
 — To ty jej nie znasz! — przerwała pani Dorohuska. — Zosia jest to panienka bardzo rozsądna, bardzo przywiązana do ciebie, do Stasia... do nazwiska... Bez żadnego wahania zrobiłaby tę drobną i... dość przyjemną ofiarę... Chyba z irytacji zapomniałeś, kim jest Kajetanowicz? Nazwisko ani na jotę nie gorsze od twego, a fortuna książęca... Eh!... co to książęca...
 Zapukano do drzwi.
 — Czyby on? — zapytał, blednąc, Turzyński.
 — Proszę wejść! — zawołała pani Dorohuska.
 We drzwiach ukazał się elegancki, uśmiechnięty, ogolony, pachnący mecenas Byvataky.
 — Nie przeszkadzam? — zapytał, kłaniając się i trzymając przy piersiach rozszerzone dłonie.