Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/015

 Ubogi starzec mieszał się coraz bardziej.
 — Aha! prawda, będę miał honor zaprezentować się. To jestem ja, stary Klemens Piołunowicz, a to moja wnuczka, Wanda Cecylja Piołunowiczówna — mówił dziadzio, kładąc nacisk na nazwisko dziewczynki.
 — A ja Hoff, Fryderyk Hoff — odparł gość.
 — Bardzo mi przyjemnie! — upewnił gospodarz. — Proszę, niech pan spocznie. Wandziuniu, posadź pana na fotelu!
 I to polecenie wśród ukłonów spełniono.
 — Hola! Janek! A wlej tam wody w prysznic! Wandziulku, baw pana. Czyste sumienie, kochany panie Hoff, prysznic i gimnastyka: oto najpierwsze warunki szczęścia na ziemi. Przepraszam, ale na chwilkę muszę wyjść, bom bardzo wzruszony: moja fajka spadła nadół i nawet nie zgasła. Janek! wody!
 To powiedziawszy, staruszek wbiegł do swego pokoju i zamknął drzwi. Jednocześnie z innej strony weszła tam druga osoba, prawdopodobnie Janek z oczekiwaną wodą. W sali pozostała Wandzia i gość, niespokojnie kręcący się na fotelu.
 — Pan pewnie nie z tych stron? — zaczęła dziewczynka.
 — Owszem, z tych — odpowiedział Hoff.
 — Co? co? — spytał dziadek z drugiego pokoju, z którego dochodziły odgłosy hydro-dynamicznych operacyj.
 — Pan mówi, że jest z tych stron — odparła wnuczka, podnosząc głos o pół tonu. — Czy pan daleko mieszka? — dodała.
 — A ot tam, z drugiej strony ulicy. Ten plac, co go widać, i na nim domek... to moje.
 — Ten pomarańczowy?
 — A ten.
 — Dziadziu! pan mieszka w tym pomarańczowym domku, co to z okna widać.
 — Patrzaj!... — dziwił się w drugim pokoju dziadzio.
 — A ta sadzawka to także pańska?