Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/016

 — Moja.
 — I rybki tam są?
 — Doprawdy, że nie wiem! — odparł zakłopotany gość.
 — Co? co? Wandziulku? — spytał dziadek.
 — Pan, proszę dziadunia, mówi, że nie wie, czy są rybki w sadzawce.
 — Patrzaj! — wykrzyknął dziadzio, prowadząc dalej ćwiczenia wodne.
 Gość siedział jak na szpilkach.
 — Pan się nudzi u nas?
 — Czasu nie mam... to jest...
 — Proszę dziadunia, pan chce wyjść!
 — A, nie pozwalaj, dziecko! Ja w tej chwili będę gotów do usług. Ot i jestem!
 Jednocześnie otworzyły się drzwi tajemnicze, i ukazał się w nich dziadek, rzeźwiejszy niż poprzednio.
 — Pan doprawdy chce już uciec?
 — Muszę... to jest... — odparł gość, wstając z fotelu.
 — To być nie może, żeby pan wyszedł, nie poznawszy talentów mojej Wandzi. Wandziuniu, bierz się za kółka i machaj kozła!
 — Ależ, dziadziu!...
 Teraz dopiero Hoff dostrzegł, że w drugim pokoju były przytwierdzone do sufitu dwa grube sznury, a na nich wielkie pierścienie, do których dziadek gwałtem przyprowadził wnuczkę.
 — No, Wandziuniu... raz! dwa!... kozła naprzód!
 Zarumienione jak wiśnia dziewczątko, machnąwszy kozła naprzód, chciało uciec, lecz zatrzymał je dziadek nową komendą:
 — Kozła wtył... raz! dwa!
 — Mój Boże! — uśmiechnął się Hoff, którego oryginalna rodzina poczęła interesować.
 — A teraz ja! — rzekł dziadek, szybko zrzucając cza-