Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/017

peczkę i szlafrok, i chwytając się rękami za pierścienie. — Ot tak się wywraca koziołki wtył i naprzód. Raz, dwa! raz, dwa!
 — Mój Boże, mój Boże!... — wołał rozweselony gość, patrząc na nowego znajomego, który podczas koziołków robił się podobnym do kłęba różnokolorowych nici.
 — O! zdrowo!... — westchnął dziadek, stając ciężko na podłodze i ocierając pot z czoła. — Krew, panie Hoff, należy rozgrzewać i rozprowadzać po całem ciele, bo inaczej... zakrzepnie. Wandziulku! zagraj teraz panu na fortepianie. Raz! dwa! wszystko, co umiesz!
 Ani chwili nie ociągając się, dobre dziecko poczęło grać, a tymczasem dziadek badał gościa:
 — Ten pomarańczowy domek to pański?
 — Tak, mój.
 — A gimnastykę pan ma?
 — Nie mam.
 — U... to szkoda! A prysznic pan ma?
 — Nie, nie mam.
 — Szkoda! prysznic to najdoskonalsza machina pod słońcem.
 Starzec wyprostował się, oczy mu błysnęły, a na twarz wystąpił rumieniec.
 — Najdoskonalszej machiny niema jeszcze, ale będzie. Tak, będzie!... Dwadzieścia lat pracuję nad nią...
 — Nad prysznicem? — pytał zdumiony gospodarz.
 — Nad maszyną, która zastąpi lokomotywy, młyny i... wszystko... wszystko!...
 Mówiąc to, drżał.
 — Jakaż to maszyna? — spytał dziadek, cofając się.
 — Prosta, panie, najprostsza!... Kilka kół i kilka szrub... Im mocniej zaszrubować, tem prędzej idzie i więcej robi, bez wody, bez węgli... To skarb, panie... to zbawienie ludzkości!
 — I pan wynalazłeś taką maszynę?