Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/022

 Tak, tak, tak, tak! — potakiwał bezmyślnie zegar w drugiej izbie.
 Kobieta opuściła ręce.
 — Najlepiej być wróblem — mruczał stary. — Wróbel ucieka od pustych śmieci, ale człowiek od swego nieszczęścia nie ucieknie... o, nie!... Wróblęta świergoczą po całych dniach, a moje dzieci kaszlą... Już nie dam rady!...
 — Mój ojcuniu! mój ojcze! niech ojciec nie mówi tak. Poco się dręczyć? — błagała córka.
 Stary machnął ręką.
 — Cóż robić, kiedy złe myśli same przychodzą do głowy.
 — Niech ojciec myśli o czem innem. Taki dzień ładny, słońce grzeje...
 — Ale nasz piec już od bardzo dawna jest zimny. Na jutro też niema nic.
 — Jest jeszcze rubel, ojcuniu. Niech się ojciec z Helką trochę pobawi...
 — Helunia chora, o Boże! — westchnął Hoff.
 — O lala! o lala! — zawołało dziecko, wyciągając ręce za okno.
 — Co ona wygaduje? — zawołał Hoff, śmiejąc się — oto mi lala... no!
 — To nie lala, Heluniu, to koza — odezwała się matka.
 — Kozia — powtórzyła dziewczynka.
 Twarz starca rozjaśniła się; przeszedł z krzesła na ławę i wziął dziecko na ręce, mówiąc:
 — Wołaj, Heluniu, tak: koziu, koziu, be!
 — Kozia — powtórzyło dziecię, klaszcząc w rączki.
 — Koziu... be, be! — wołał starzec.
 — Be! — odpowiedziała koza.
 — Cha, cha, cha! — rozśmiał się Hoff i znowu zabeczał.
 Koza odpowiedziała znowu.
 — Podziękuj, Heluniu, kozi, że się odzywa — wtrąciła matka.