Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/023

 — Dia, koziu, dia! — dziękowała Helunia, rzucając się na rękach zachwyconego dziadka.
 — Poproś, Heluniu, kozi, żeby ci przyprowadziła koźlątko.
 — Lototo — powtórzyło dziecko.
 Koza potrząsła ogonem, kiwnęła parę razy brodą i odeszła, a na jej miejsce przyleciała gromadka wróbli.
 — A tio! — zawołała Helunia.
 — A tio! — zawtórował dziadek.
 — Powiedz, Heluniu: wróble — uczyła matka.
 — Bubu! — powtórzyło dziecko.
 Dziadek aż się trząsł, tak się śmiał; z twarzy i z serca jego pierzchnął już smutek.
 — Wołaj, Heluniu: wróbel — mówił starzec.
 — Blabla!...
 — Co to za dziecko! co to za dziecko! — dziwił się dziaduś.
 — Poproś, Heluniu, dziadzi, żeby oddał mamie łódkę — wtrąciła matka.
 — Lototo — odpowiedziała Helunia.
 — Jaką łódkę? — spytał starzec.
 — Od mojej maszyny, co to ją ojciec chciał naprawić.
 — Naprawić? No, więc naprawię.
 — Mój ojcuniu, niech ją lepiej ślusarz naprawi — błagała córka.
 Starzec spochmurniał.
 — Myślisz, że nie dam rady?
 — Ależ...
 — Myślisz — ciągnął, zapalając się — że stary warjat już nic więcej nie potrafi, tylko partolić swoją, jak mówicie, głupią maszynę?
 — Czy ja tak kiedy mówiłam ojcu?
 — Bubu! — zawołało dziecko.