Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/028

 — Pan Wawrzyniec — mruknął Hoff, patrząc niespokojnie na córkę.
 — Ale pobożna córka ma obowiązek prostować ścieżki ojcowskie... o, ma! — ciągnął gość.
 — Ja tylko zapomniałam nalać... — odparła Konstancja, składając ręce.
 — Zapomniałam nalać wody święconej — mówił przybyły — chociaż codzień powtarzam z psalmistą: Pokropisz mnie, Panie, hyzopem, a będę oczyszczony, obmyjesz mnie, a będę nad śnieg wybielony. Chi, chi, chi! Wieczór dobry, kochany panie Hoff.
 — Upadam do nóg — odparł starzec, teraz dopiero powstając z krzesła.
 — Wieczór dobry, kochana pani Gołembiowska! Jakże zdrowie pani i kochanej naszej Heluni?
 — Bardzo dziękuję za pamięć. Dość dobrze. Niechże pan z łaski swej siądzie.
 Gość nie siadał, lecz stojąc na środku izby, oparty na swej lasce, mówił dalej:
 — To prawdziwy dowód opieki Boskiej, kiedy dość dobrze!... Jakie tu surowe powietrze... chu, chu!... zdaje się nawet, że parę widać. Więc krwotok się już nie powtarzał?
 — Co? krwotok?... jaki krwotok? — zawołał Hoff, postępując krok naprzód.
 Mizerna kobieta załamała ręce i rzuciła błagalne spojrzenie na drewnianą twarz gościa, który tym samym spokojnym głosem mówił:
 — Kochany pan Fryderyk nic nie wie? doprawdy?... mój Boże!... i pocóżem się odezwał!
 — Kostunia krwotok miała? kiedy? — pytał Hoff z najwyższym niepokojem.
 — Będzie ze cztery dni... — odparł gość — no, ale to nic! Oczyściły się płuca... i, byle doktór...
 — Dziecko moje, dziecko niedobre! — szeptał starzec,