Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/032

 — Co? — krzyknęła Konstancja, wpatrując się w gościa.
 Łzy jej obeschły.
 Gość spokojnie wydobył tabakierkę, obrócił ją parę razy w palcach, stuknął w wieko i dodał:
 — Nieszczęśliwy chłopak! Niedość, że chory, głodny i niespokojny, ale jeszcze i ukrywać się musi przed surowością ludzką.
 — Więc go wypuścili? — spytała Konstancja, odsuwając od siebie dziecko.
 Gość flegmatycznie zażył tabaki.
 — Gorzej, kochana pani Gołembiowska, gorzej, bo sam uciekł...
 Usta Konstancji pobladły.
 — Szukają go dobrzy ludzie, jak ewangeliczna niewiasta zgubionego denara, a on tymczasem nieboraczek nocuje nad Wisłą, dniuje w gliniankach, a co jada, tego już nie wiem, bo u nas w kochanej Warszawie niema nawet szarańczy i miodu leśnego.
 Konstancja oparła się plecami o okno, ręce jej opadły, głowa pochyliła się na ramię.
 — Był biedaczysko wczoraj w nocy u mnie, trochę mnie nawet coprawda przestraszył, i oddał ten liścik do kochanej pani.
 To powiedziawszy, gość wydobył z bocznej kieszeni list brudny i pomięty, i położył go na stole. Konstancja nie spojrzała nawet.
 — Pusty chłopak! W największem utrapieniu trzymają się go figle. Patrz pani, jak list zaadresował:
 „Wielmożna Konstancja z domu Hoff, z pierwszego męża Gołembiowska, obywatelka i dziedziczka.
 „Najdroższa żona moja...“
 — Ach! Boże!... — Czy pani niedobrze, kochana pani Gołembiowska? — dodał.
 — Niech pan przeczyta! — odpowiedziała cicho.