Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/034

 Pan Wawrzyniec zerwał się.
 — Naco? Ja przecież znam jednego szlachetnego człowieka, który pani na kwitek pożyczy.
 Przed oknem na ulicy przesunął się Żydek. Konstancja zapukała na niego.
 — Pani Gołembiowska, cóż znowu? — reflektował ją gość.
 Żyd wszedł i badawczo obejrzał izbę.
 — Ny, co będzie?
 — Jaka popędliwa kobieta! — mruknął pan Wawrzyniec, przechadzając się i gryząc paznogcie.
 Konstancja opuściła ręce i milczała.
 — Moze stare garderobe? — spytał Żydek.
 — Naco się to zdało? — mówił do siebie gość.
 — Stare obuwie, stare bielizna, stare butelki?
 — Jak tylko człowiek czego nieumiarkowanie pożąda, zaraz w sobie niespokojnym się staje.
 — Moze meble? moze pościel?
 — Materace — odpowiedziała Konstancja.
 Pan Wawrzyniec skończył swój monolog i przysiadł się do dziecka.
 — Jakie materace? gdzie ony są? — pytał Żydek.
 Konstancja weszła za parawan i powoli wydobyła trzy poduszki.
 — Ile za to?
 — Piętnaście rubli.
 — Warto — odparł handlarz, oglądając — ale nie dla mnie.
 — A ile dacie?
 — Sześć.
 — Nie sprzedam.
 — W handlu niema gniewu... Ostatnie słowo?
 — Piętnaście.
 — Nie mogę, żebym tak zdrów był!...