Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/036

 — Giewałt!... co to jest? — zawołał Żyd przerażony, cofając się ku drzwiom.
 — Jędruś! — krzyknęła kobieta, rzucając się ku dziecku. — O Boże! moja Helunia!...
 Dziecko zanosiło się od płaczu.
 — Któż znowu tak robi! — rzekł pan Wawrzyniec, zwracając się do obdartusa, który włożył ręce w kieszenie i śmiał się na całe gardło.
 — Moje pieniądze! moje siedem rubli! — wrzeszczał Żydek. — Ja do policji pójdę...
 — A nie masz, psiawiaro, materaców, co? — spytał obdartus z za okna.
 Konstancja położyła dziecko za parawanem na łóżku i łkała. Za chwilę płacz jej przeszedł w gwałtowny kaszel.
 — Fe! — oburzał się pan Wawrzyniec. — Któż słyszał być tak popędliwym! Dziecko rozbiło się, a ta biedna kobieta ma znowu krwotok. O Boże!
 — Krwotok?... tam do djabła! Może pójść do Abrahama na ciepłe piwo... prawda, handele? — mówił obdartus, obojętnie przypatrując się swym ofiarom.
 — Co ja mam robić? — pytał Żydek pana Wawrzyńca.
 — Brać materace i umykać, bo tu są chorzy — odpowiedział zapytany.
 Łkanie Konstancji rozdzierało serce.
 Żyd szybko upakował poduszki i umknął. W sieni minął powracającego Hoffa, który wszedłszy do izby, jak skamieniały stanął naprzeciw okna.
 — Gut morgen! stary trupie! — krzyknął obdartus.
 Hoff podszedł do stołu, oparł się na nim rękami i patrzył w twarz mówiącego.
 — Cóżeś tak gały wytrzeszczył, bonifratrze? Ludzi nie widziałeś, czy co?...
 — Ten kajdaniarz wolny?... — mruknął starzec, jakby do siebie.