Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/044

 — Pan dobrodziej aktualnie maluje?
 — Tak jest — odparł z uśmiechem Wolski.
 — A Wandziunię moją odmaluje pan?
 — Z największą chęcią!
 — A mnie?...
 — Naturalnie!
 — Ale w postawie siedzącej, przed tym oto stołem, na którym będzie dzwonek. Każę go zaraz przynieść.
 Pan Zenon zaczął:
 „Według tablic Ottona Hübnera, w roku 1867 z dziesięciu tysięcy mieszkańców w Belgji dwa tysiące pięćset żyło z jałmużny, w Prusach czterysta pięćdziesiąt siedem, w Austrji trzysta trzydzieści trzy, we Francji dwieście osiemdziesiąt...“
 Tu znowu nastąpiła długa, nastrzępiona cyframi mówka, której słuchając, obecni mogli nabrać przekonania, że na kuli ziemskiej jest tylko dwie kategorje ludzi: żebrzący i dający jałmużnę.
 — Sądzę, że i to możnaby do następnej sesji odłożyć — przerwał pan Damazy.
 — Dlaczego, proszę pana? — spytał mocno dotknięty pan Zenon.
 — Dlatego, że, według mojej opinji (której jednak nie śmiałbym narzucać szanownemu zebraniu), cyfry te, aczkolwiek w wysokim stopniu interesujące, nie mają przecież bezpośredniego związku z przedmiotem, który nas obchodzi.
 — Za pozwoleniem! — odparł pan Zenon — ja z tych cyfr mogę wyprowadzić wnioski o stanie nędzy u nas.
 — Słuchamy.
 — Rzecz prosta. Jeżeli w Belgji, naprzykład, na każde dziesięć tysięcy osób dwa tysiące pięćset żyje z jałmużny, to u nas, w kraju bezporównania mniej ucywilizowanym i zamożnym, musi być przynajmniej z pięć tysięcy żebraków na dziesięć tysięcy ludności.
 Rejent podskoczył na krześle.