Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/048

 — A czy nie możnaby zacząć od tego? — spytał nieśmiało gospodarz.
 — Panie prezesie, dopuszczasz się pan wykroczenia przeciwko karności. Uchwały obowiązują wszystkich, a z drugiej znowu strony trudno przypuścić, aby człowiek, posiadający dom i plac, znajdował się w wyjątkowo przykrem położeniu.
 — Powoli i systematycznie — dodał rejent.
 — Pierwej skończmy z wynalazcą, później przejdziemy do człowieka — uzupełnił pan Zenon.
 — Dziadziu... kolacja! — rzekła Wandzia.
 Goście ruszyli ku drzwiom.
 — Za pozwoleniem! — przerwał rejent — a któż pójdzie do owego pana Hoffa zbadać wynalazek?
 — Trzebaby wysłać specjalistę — odparł ktoś.
 — Pan Piołunowicz mieszka najbliżej — dorzucił sędzia.
 — I już go zna.
 — A zatem — rzekł Damazy — prosimy szanownego prezesa o zbadanie kwestji na gruncie.
 Goście weszli do sali jadalnej i obsiedli ogromny stół dokoła. Pan Damazy coś sobie przypomniał, i zwróciwszy się do pewnej bardzo ponurej osoby, rzekł:
 — Pan Antoni dziś głosu zupełnie nie zabierał?
 — Nie chcę psuć ogólnej harmonji — odparł spytany, podnosząc do ust ogromny kawał mięsa.
 — Poglądy pańskie niejednokrotnie przyczyniały się do ożywienia dyskusji.
 — O tyle, o ile!... Mam zwyczaj podejrzywać wszystkich wynalazców o bzika, i nie wierzę, aby ktokolwiek mógł usunąć nędzę ze świata.
 — Ale ulżyć, panie, ulżyć...
 — Chyba dlatego, aby próżniakom i łotrom uprzyjemnić pobyt na ziemi...
 Nie dokończył, był bowiem mocno zajęty polędwicą.
 — Proponuję — odezwał się pan Zenon — aby szanow-