Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/049

nemu prezesowi w czasie wizyty u owego mechanika towarzyszył pan Antoni. Szanowny prezes ma nazbyt dobre serce!
 Poprawkę tę przyjęto jednomyślnie.
 — Dziadziu! — rzekła w tej chwili Wandzia — dziadziu! proszę do mnie...
 — A czego, serce?
 — Proszę na minutkę.
 — Kiedy nie mogę wyjść; mów głośno.
 — Czy mogę wziąć rubla z biurka?
 — Na cóż to znowu?
 — I, nic...
 — Gadaj zaraz, mała, co się stało?
 — Ta pani z góry nie ma na...
 — Aha! weź! weź!...
 — Panno Wando — odezwał się Damazy — czyliż nam nie wolno wiedzieć o sekrecie?
 Dziewczynka nachyliła mu się do ucha i szepnęła:
 — Widzi pan, to jest tak, że tamta pani nie ma na lekarstwo...
 — Biedactwo!... A pani jej chcesz dać?
 — Ośmielam się zaproponować, aby sprawa biednej kobiety, protegowanej przez pannę Wandę, na najbliższej sesji została przedstawioną — przerwał pan Piotr.
 — Tego rodzaju kwestje najlepiej chyba rozstrzygać na miejscu — rzekł milczący dotąd Gustaw i sięgnął do portmonetki.
 — I ja tak myślę! — poparł go Damazy. — Panno Wando, racz wziąć tacę do rączki i kwestuj.
 Dziewczynka zrobiła tak; pan Damazy na początek położył trzy ruble, i niedługo taca napełniła się papierami bankowemi.
 Mała kwestarka zkolei zbliżyła się i do Gustawa.
 — To ode mnie — rzekł, kładąc srebrną monetę — a to