Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/052

 — Wandziu! — zawołał starzec.
 — Słucham dziadunia.
 — Już nie pojedziemy do Botanicznego ogrodu, bo będzie burza!...
 — Dobrze, proszę dziadzi — odparła spokojnie dziewczynka.
 — A możeby odłożyć na inny dzień naszą wizytę u tego biednego Hoffa? — spytał nieśmiało Piołunowicz, patrząc z pod oka na niebo, które nigdy tak czystem nie było, jak w tej chwili.
 — Sesja postanowiła dziś, więc pójść musimy — odparł Antoni, nie wyjmując piórka z zębów.
 — Ależ trąba?...
 — Punktualność przedewszystkiem.
 — Więc poradź mi przynajmniej, szanowny panie Antoni, którą z tych chustek wypada włożyć, bo dalibóg!...
 — Żadnej.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, żeś pan zanadto skłonny do apopleksji.
 Usłyszawszy to, Piołunowicz wykonał taki ruch ręką, jakby się chciał przeżegnać. Potem szybko pochował chustki do komody, zląkłszy się samego ich widoku, a wreszcie wciągnął płócienny kitel na grzbiet, kapelusz panama na głowę i rzekł:
 — Idźmy!
 Pan Antoni flegmatycznie włożył piórko do kamizelki i za chwilę obaj znaleźli się na ulicy.
 — Gdzież mieszka ten monoman? — spytał ponury towarzysz, który z niesłychaną uwagą badał niebo, jakby szukając tam owej bardzo podejrzanej chmury.
 — Niedaleko!... Miniemy tę ulicę, potem pójdziemy na lewo, potem jeszcze na lewo... do tego oto pomarańczowego domku.