Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/053

 — Hum!... Szczególny biedak, który dom posiada. Znam lichwiarzy, mających własne domy, a mimo to żebrzących.
 — Na miłość boską, panie Antoni, co mówisz?...
 — Mówię, że jest wielu łotrów na świecie, zresztą nic więcej.
 Piołunowicz począł sapać; ciążyło mu widać towarzystwo idealnego pesymisty. Mimo przyrodzonej gadatliwości, szedł jakiś czas, milcząc, z obawy usłyszenia czegoś jeszcze bardziej nieprzyjemnego, niż dotychczas. Że jednak słońce piekło, a pan Antoni wędrował środkiem ulicy, stary więc odezwał się:
 — Nie wolelibyśmy to wejść w cień... pod parkany?
 — Nie głupim! — mruknął pesymista. — Niezbyt dawno jeden taki parkan wywrócił się i zabił...
 — Kogo zabił?...
 — Dwoje cieląt, które pędzono do jatki.
 Od tej chwili pan Klemens przysiągł już milczeć i trzymać się jak najdalej od parkanów.
 W taki to sposób dwaj delegowani naukowo-społeczno-filantropijnego towarzystwa szli pocieszać strapionych. A słońce tymczasem piekło, ach, jak piekło!... Promienie jego, niby rozpalone szpilki, przebijały płócienny kitel, płócienne spodnie i panamski kapelusz szanownego pana Piołunowicza, dosięgając w ten sposób najgłębszych tajników jego serca i mieszając się tam z obawą cholery, trąby powietrznej, ze wstrętem do mizerji, lichwiarzy, chustek na szyję i tysiącami innych, nad wszelki wyraz niemiłych uczuć.
 — To chyba tu! — przerwał nagle pan Antoni, stając przed domkiem Hoffa.
 — Co tu? — spytał bezmyślnie Piołunowicz.
 — A ten monoman... chciałem powiedzieć: mechanik.
 Cierpki ten frazes otrzeźwił nieco pana Klemensa, który po chwilowym namyśle rzekł:
 — Wiesz co, kochany panie Antoni, odłóżmy tę wizytę