Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/054

na inny raz. Jestem jakoś w niedyspozycji, a przecież wartoby pomóc...
 — Tere... fere... przepraszam za wyrażenie. Pan ciągle zapominasz o uchwale sesji.
 — Ale bo...
 — Jakie ale i jakie bo?... Sesja postanowiła na ten raz zbadać wynalazek, a następnie zająć się człowiekiem, ponieważ doświadczenie uczy nas, że owi mniemani wynalazcy są najczęściej oszustami, wydrwigroszami et caetera!... Musimy raz przynajmniej nauczyć się punktualności, uszanowania dla uchwał...
 Z temi słowy zadziwiający pesymista wszedł do sieni i popchnął drzwi do izby.
 Tu, na stole przed oknem, stał wyszczerbiony spodek z solą i misa krajanych ogórków, które Hoff jadł łyżką drewnianą, a Konstancja cynową. Chore dziecię spało za parawanem.
 Na widok przybyłych ojciec i córka powstali. Konstancja oblała się ponsem, Hoff nie wiedział, co począć.
 Przez chwilę trwało milczenie, które przerwał pan Antoni, mówiąc:
 — Przyszliśmy tu obejrzeć machinę, o której wspominałeś pan szanownemu prezesowi.
 Wypowiedziawszy to głosem oschłym, wskazał na Piołunowicza.
 Zmieszany Hoff ukłonił się tak, jakby chciał czołem o ziemię uderzyć.
 — Mizerję jedzą! — szepnął pan Klemens, nie pomyślawszy nawet o tem, że obok złowrogich ogórków leżał bardzo duży chleb razowy.
 — Możesz nam pan zatem pokazać swoją machinę? — ciągnął dalej pan Antoni.
 — Z największą chęcią... służę... proszę... — odpowiedział