Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/055

Hoff, drepcząc w miejscu i ukazując przybyłym drzwi drugiej izby.
 Delegowani weszli tam.
 — Bóg ich zsyła! — szepnął starzec.
 Głęboko wzruszona córka pocałowała go w rękę i zlekka popchnęła za gośćmi. Potem sama weszła za parawan i pochyliła ucho ku ścianie, aby nie stracić ani jednego wyrazu z rozmowy.
 — Poznaje mię pan? — spytał starca Piołunowicz.
 — Jakżeby zaś nie? — odparł biedak. — Dnie i noce tylko o wielmożnym panu myślałem.
 — Pan prezes życzy sobie machinę obejrzeć — przerwał nieubłagany Antoni bardzo urzędowym tonem.
 — Owszem! owszem! oto ona... — mówił Hoff, podnosząc drżącemi rękoma ciężki przyrząd dziwnej formy, złożony z mosiężnych kółek i żelaznych drążków.
 — Do czego to ma służyć? — badał dalej pesymista.
 — Do wszystkiego. Dwadzieścia lat...
 — Czy funkcjonuje?...
 — Jeszcze nie, bo...
 — Jakaż tu zasada? Co ją porusza, a raczej... co ją ma poruszać? — przerwał znowu pan Antoni.
 — Zaraz ja wielmożnym panom wytłomaczę, tylko będę musiał...
 Z temi słowy starzec począł na swej tokarni szukać jakiegoś narzędzia. Brał do ręki różne dłótka, obcążki i szrubsztaki, lecz widocznie nie nadawały mu się, kładł je bowiem na warsztacie i znowu z gorączkowym pośpiechem szukał innych.
 Pan Antoni bębnił palcami w krawędź tokarni, a Piołunowicz nie miał czasu zwracać uwagi na zakłopotanie biednego człowieka, myślał bowiem o mizerji i z niepokojem patrzył na niebo, gdzie zdawało mu się, że dostrzegł nareszcie ów podejrzany obłok, grożący trąbą i gradem.