Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/057

 — Prawdziwem dobrodziejstwem byłoby jej w łeb strzelić — dodał pan Antoni.
 — To prawda — potwierdził pan Klemens, chwytając się za brzuch.
 Nie jesteśmy pewni, czy osłupiały Hoff słyszał tę rozmowę filantropów; Konstancja przecież usłyszała ją i zalała się łzami.
 O, nędzo! Jaka ty czujna i podejrzliwa jesteś!
 — A zatem — odezwał się znowu pan Antoni do Hoffa — pan nie możesz nam objaśnić swej machiny?...
 Starzec smutnie spojrzał na swoich gości i milczał.
 — Więc nic?...
 Hoff znowu milczał.
 — Prezesie, chodźmy!
 Piołunowicz ocknął się ze swych dumań o cholerze i trąbie powietrznej i, wyciągając rękę do Hoffa, rzekł:
 — Na drugi raz obszerniej pogadamy... Ale, ale! moja fajka ma się zupełnie dobrze. Do widzenia!...
 I wyszli.
 W drodze dobre serce pana Klemensa poczęło się niepokoić trochę.
 — Panie Antoni dobrodzieju, zdaje mi się, że u nich straszna bieda.
 — Skąpstwo i niechlujstwo, zwykłe cechy naszych mieszczan — odpowiedział Antoni.
 — Możeby się wrócić? — rzekł Piołunowicz, stając.
 Antoni ruszył ramionami.
 — Pan prezes ładnie szanujesz uchwały!
 — Ależ bieda, panie Antoni.
 Pesymista obruszył się.
 — Może pan sądzisz, że mi żal kilku rubli?
 — Gdzież znowu!
 — No, więc czekajmy na to, co postanowi zebranie. Z za-