Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/058

sady jestem przeciwny jałmużnom, które tylko demoralizują niższe klasy, i z zasady spełniam uchwały większości. Pozatem nie wiem nic, nie chcę słyszeć o niczem i panu radzę robić to samo. Zawsze brakowało nam karności i punktualności.
 Energiczna ta argumentacja wywarła odpowiedni wpływ na panu Klemensie, który wyprostował się, jak żołnierz, stojący na warcie, i miarowym krokiem posunął się ku swemu domowi.
 W ruderze tymczasem, nim goście zdążyli przestąpić próg sieni, odegrała się następująca scena:
 — Ojcze — mówiła Konstancja — my już nie mamy nic w domu. Możeby tych panów poprosić?
 — Kiedy nie śmiem — odparł Hoff.
 — No, to ja ich poproszę! — rzekła kobieta z rezygnacją i posunęła się ku drzwiom. Lecz chwilowa odwaga opuściła ją.
 — Nie mogę! — szepnęła — a tu Helunia chora...
 — Ha! trudno... Wyjdę za nimi! — przerwał starzec i wyszedł.
 Parę minut córka z biciem serca czekała na rezultat: wreszcie udała się za ojcem, który stał w sieni, oparty o futrynę, i patrzył na ulicę.
 — No i cóż? — spytała.
 — Jeden chce wracać...
 — Wracać?...
 — Tak. Teraz stoją i coś mówią.
 — Coś mówią?
 — Już odchodzą!
 — Odchodzą!... — jęknęła córka.
 Nędzarze spojrzeli po sobie i wrócili do mieszkania zamyśleni. Hoff począł oglądać tokarnią, a Konstancja maszynę do szycia. Nastała cisza, wśród której słychać było niespo-