Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/061

pomocy których dosięga drugiego piętra. Tam staje przed niskiemi drzwiczkami, chwilę podsłuchuje, a następnie dotknąwszy klamki, znajduje się w pokoju, w którym pod okratowanem oknem siedzi stara kobiecina w okularach i robi pończochę.
 — Wieczór dobry, pani Maciejowa! — zaczął Żyd.
 Stara podniosła oczy.
 — A, pan Judka!... Dobry wieczór.
 — Pan jest? — dodał przybyły nieco przyciszonym głosem.
 — Ma się rozumieć.
 — A goście jakie są?...
 — Jest Hoff... Musi on tu mieć kiepskie interesa, bo często zagląda.
 — Ny! ny! — uśmiechnął się Żydek. — Tu nie takie jak on zaglądają.
 Stara złożyła pończochę na kolanach i odparła:
 — Zawsze to jemu niepotrzebne; ma pieniądze; a kiedy ma, to byłoby mu lepiej chwalić Boga za piecem i panu naszemu w oczy nie włazić...
 — Pani go zna? — spytał Judka.
 — Jakże nie znam! Będzie temu ze dwadzieścia pięć lat, jakem służyła u niego.
 — Ny, to go pani nie zna. On dziś zbiedniał.
 — Zbiedniał i do naszego pana przychodzi? U... hu!...
 — Co to u... hu?... Przychodzi, bo pożycza pieniędzy, no, i plac swój panu sprzedaje.
 — Plac naszemu panu sprzedaje? Ot, sądy boskie!... — szepnęła stara jakby do siebie.
 Twarz Judki ożywiła się.
 — Co pani tak wydziwia, pani Maciejowa?... — spytał.
 — Ba! — odparła kobieta — żebyście wy to wiedzieli, co ja....