Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/065

nic więcej — a co dziwniejsze, nie było w nim nikogo. Mimo to, Żyd ukłonił się ścianie, naprzeciw drzwi stojącej, i czekał.
 — A co tam słychać? — zapytał nagle głos ten sam, co i pierwej.
 Pochodził on z małego, umieszczonego w ścianie okienka, w którem jednocześnie ukazała się wyżółkła twarz i szafirowe okulary.
 — Przyniosłem pieniądze za naftę — odpowiedział Judka.
 — Czy wszystkie?
 — Wszystkie. Trzysta piętnaście rubli.
 — Od trzystu rubli sześć rubli, od piętnastu rubli trzydzieści kopiejek: to dla Judki — mruczał głos. — A mnie się należy trzysta osiem rubli i siedemdziesiąt kopiejek. Cóż dalej?
 — Sklepikarka z Solca już umarła — szepnął Żyd.
 — Wieczny odpoczynek!... Trzeba na jej miejsce wprowadzić tę Weronikę z Wróblej ulicy.
 — Po tamtej dzieci dwoje zostało...
 — Powiedziałem, że trzeba wprowadzić Weronikę... sklep próżnować nie może... Co dalej?
 — Z wołami już skończone — mówił Judka.
 — Zarobiliśmy co?
 — Niewiele: sześćdziesiąt i trzy ruble.
 — Od pięćdziesięciu rubli rubla, od trzynastu rubli dwadzieścia sześć kopiejek... dla Judki. Mnie się należy sześćdziesiąt jeden rubel i kopiejek siedemdziesiąt cztery. Co dalej?
 — Z procentów przyniosłem dziewięć rubli i piętnaście kopiejek.
 — Powinno być piętnaście rubli.
 — Nie oddają.
 — Będziesz Judka płacił... Ale! a czy z tą magazynierką skończone?
 — Komornik był, ale wziął widać rebuches i nic nie zrobił.