Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/066

 — Od kogo on pożycza? — badał dalej głos z okienka.
 — Od Abramka, od Millerowej...
 — Powiesz im, że jeżeli komornik z magazynierką nie skończy, to oni mi straty zapłacą. Rozumiesz?
 — Co nie mam rozumieć? — odparł Żyd, drapiąc się w głowę.
 — Ale, ale! pójdziesz mi do ratusza, z tym złotym zegarkiem, co go tu wczoraj ten stary zastawił. To skradziony zegarek... trzeba dać znać.
 — Poco dawać znać? — zawołał przerażony Judka. — Straci pan pięćdziesiąt rubli... Wolę ja od pana kupić i dam czterdzieści, to i tak jeszcze pan zarobi...
 — Pójdziesz do ratusza...
 — Jak to można, żeby taki interes z rąk wypuszczać? — mruknął Żyd.
 — Ci, co się pokusom oprzeć nie mogą, upadną i pójdą w odrzucenie. Pójdziesz do ratusza.
 W tej chwili zapukano do drzwi.
 — Wyjdź, Judka, do Maciejowej i zaczekaj tam. Ktoś idzie...
 Za chwilę miejsce Judki przy progu zajęła jakaś ubogo ubrana kobieta z zawiniątkiem w ręku.
 — Niech będzie pochwalony...
 — Na wieki wieków, amen! — odparł człowiek z okienka i pobożnie pochylił głowę. — A czego to sobie pani życzy?
 — Przyszłam prosić łaski pana o trzy ruble — odpowiedziała kobieta z ukłonem.
 — Cóż to za węzełek?
 — Salopa, proszę łaski pana. Daliśmy za nią, będzie dwa lata, jedynaście rubli i pół kwarty wódki...
 — Pokażcie!
 Kobieta zbliżyła się do okienka, za którem wkrótce znikł człowiek w szafirowych okularach wraz z salopą.
 — Hum! hum! dobry interes, ani słowa... Mole futro