Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/067

zjadły, wierzch zniszczony... Cóżto pani myślisz, że ja na skład przyjmuję starzyznę?
 Kobieta milczała.
 — Dam pani dwa ruble na miesiąc, po miesiącu odbiorę dwa ruble i sześćdziesiąt kopiejek, albo sprzedam salopę. To łach, dłużej trzymać nie można... Zgoda?
 — Ha! jużci zgoda, co mam robić?...
 — Imię i nazwisko pani i numer domu.
 Kobieta podyktowała swój adres i po chwili opuściła pokój, unosząc z sobą dwa ruble.
 — Judka! — zawołał człowiek z okienka.
 Skrzypnęły drzwi, lecz zamiast Judki ukazał się w nich elegancko ubrany młodzieniec.
 — Ach! to pan dobrodziej? Przeczuwała pana dusza moja, odgadywała szanowną wizytę...
 — A czy dusza pańska przygotowała moje dwieście rubli? — spytał z uśmiechem elegant.
 — A czy pan dobrodziej kwiteczek przyniósł? — odparł tym samym tonem właściciel szafirowych okularów.
 Młodzieniec zmieszał się.
 — Widzisz pan... przyniosłem, ale bez... podpisu ojca, którego... słowo honoru daję, od rana nie mogę...
 Okienko opróżniło się, a młodzik za chwilę usłyszał:
 — „Jak cześć błogosławionego Prandoty statecznie się przechowała, tak i obrazy jego w wielkiem były u wiernych od niepamiętnych czasów poszanowaniu. Czytaliśmy...“
 — Pan sobie kpisz ze mnie! — zawołał oburzony młodzieniec.
 — Nie, panie! czytam tylko żywot błogosławionego Prandoty.
 — Ależ ja pieniędzy potrzebuję natychmiast!...
 — A ja podpisu pańskiego ojca... „Czytaliśmy w przytoczonej powyżej wizycie biskupa Zadzika, że Kretkowski archidiakon...“