Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/068

 — Skądże go panu wezmę? — spytał do najwyższego stopnia rozdrażniony młodzieniec.
 — Skąd?... czy ja wiem! Pan może mieć w kieszeni drugi weksel z podpisem szanownego papy, czy ja wiem?
 Młodzieniec przeszedł się parę razy po pokoju.
 — Pióro leży — mówił głos z za ściany. — Ja nic nie widzę, nic nie słyszę!...
 „Że Kretkowski archidiakon sprawił nowy obraz błogosławionego Prandoty, lecz ten w miejscu wskazanem, nad ołtarzem świętych apostołów Piotra i Pawła, już się nie znajduje...“
 Tymczasem elegant zbliżył się do stołu, i szybko podpisawszy weksel, rzekł głosem stłumionym:
 — Masz pan! sam go podpisałem... Zdaje się, że to dostateczna gwarancja?
 Pobożny starzec zbliżył się do okna i odebrał papier.
 — Dobrze, dobrze! Rubli srebrem pięćset na pierwszego stycznia... Dobrze! Czy szanowny pan drobnemi życzy sobie, czy...
 — Jakiemikolwiek, byle prędzej!...
 — Byle prędzej! Oj, ta młodość, jaka ona niecierpliwa... Proszę... Sto i dwieście... Na Nowy Rok.
 — Bywaj zdrów, lichwiarzu! — mruknął elegant, schwyciwszy dwa storublowe papierki.
 — Do widzenia, fałszerzu! — odparł spokojnie pożółkły człowiek, chowając weksel.
 Tymczasem młodzieńca zluzował Judka.
 — Cóżem to chciał powiedzieć? — zaczął lichwiarz — aha!... Masz Judka ten zegarek i idź dziś jeszcze na policją.
 — Nie namyśli się pan? — odparł Żydek, biorąc piękny zegarek do ręki. — Ny, dam za niego całe pięćdziesiąt rubli.
 — Dosyć!... Licz pieniądze. Należy mi się trzysta siedemdziesiąt dziewięć rubli bez siedmiu groszy.
 Nastąpiły rachunki, po których lichwiarz rzekł: