Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/070

 — Helunia moja prawie że w oczach niknie...
 — Sprzedajcie państwo plac, a i na doktora się znajdzie.
 Konstancja zerwała się z krzesełka.
 — Pan nie ma miłosierdzia! — zawołała.
 — Ale pieniądze na kupno placu będę miał.
 Oczy kobiety zaiskrzyły się.
 — Panie! powiem ci coś. Ja wiem, że panu ludzie nic nie zrobią, ale pamiętaj, że Bóg jest sprawiedliwy i że cię skarze!
 I odeszła ku drzwiom.
 — Was już skarał! — wykrzyknął za odchodzącą lichwiarz i cofnął się do swej tajemniczej izby.
 Pół godziny upłynęło, nim całkowicie już uspokojony wychylił się znowu i zawołał służącej. Gdy weszła, rzekł:
 — Maciej wrócił?
 — Wrócił, panie — odparła stara.
 — Kilka dni nie będę w domu, Judka mnie zastąpi! Pamiętajcie o drzwiach.
 — Dobrze, panie.
 — A teraz dobranoc!
 Stara zbliżyła się do okienka.
 — Czego Maciejowa chce?
 — Panie!... czy to prawda, że panicz nasz wrócił?...
 — Wrócił, wrócił! — odparł lichwiarz z odcieniem zadowolenia w głosie — i kazał wam pensją podwyższyć...
 — Pokornie dziękujemy panu — mówiła Maciejowa, całując w rękę lichwiarza — ale...
 — Czegóż znowu?
 — Czy nie mogłabym ja panicza zobaczyć?... Taż to już z osiem lat...
 — Nie teraz. Kobiety mają za długi język.
 — Nic nie powiem, panie mój złocisty, bodajem w ziemię wrosła... ale niech go zobaczę! On taki dobry, przysyłał nam