Strona:PL Bolesław Prus - Opowiadania wieczorne.djvu/071

gościńce, kazał się kłaniać, niechże go też choć raz jeszcze przed śmiercią oczy moje ujrzą...
 Nastąpiła chwila milczenia, po której lichwiarz zmienionym głosem odparł:
 — Chodź, stara!
 I uchylił ukryte w ścianie drzwi do swej tajemniczej izby.
 Był to pokój ogromny i ponury, zapełniony mnóstwem szaf, skrzyń i kufrów.
 Stara obejrzała się bojaźliwie dokoła.
 — Spojrzyj tu! — rzekł lichwiarz, ukazując na ścianę, przeciwległą oknom.
 Na ścianie tej wisiał przepyszny portret dwudziestokilkoletniego młodzieńca, o niebieskich oczach i jasnych kędzierzawych włosach. Twarz ta zdawała się żyć i uśmiechać.
 — Patrz, stara, to on! Sam się namalował. Czy poznałabyś go?
 — Jako żywo! — odparła kobieta, składając ręce.
 — Prawda, że zmienił się, co?... Kiedyś go pierwszy raz widziała, był nędzniejszy od psa, który ma swoją budę, a dziś... on pan, krocie ma, pałac mieć będzie... Nie miał co jeść, a dziś... karmi ludzi przy sobie... ba! i jakich!... Prawda, babo, że się zmienił mój chłopak?... co?...
 Gdy tak mówił lichwiarz, oczy pałały mu, ręce drżały, a cała postać zdradzała najwyższe uniesienie. Nie był to wylew uczucia, ale szalonej namiętności wybuch.
 W tej chwili zdawało się, że cały pokój stanął w potokach krwi. We krwi kąpał się złowrogi pan tego domu i jego okute szafy, w tej samej krwi, która zalała cudnie piękne oblicze młodzieńca.
 — Jezus! Marja! — krzyknęła stara.
 Lichwiarz zatrząsł się.
 — Czego ty wrzeszczysz?... — zawołał.
 — Ja nie winna, panie! to słońce tak zachodzi!... — odparła przerażona kobieta.